Nasze Gwiazdy [KaiSoo] 3/3

GATUNEK: Romans, okruchy życia, wątki pseudo-kryminalne, angst

BOHATEROWIE: Do Kyungsoo, Kim Jongin

OSTRZEŻENIA: Brutalność

To zabawne, jak bardzo świat Do Kyungsoo odzyskał koloryt od momentu, gdy on sam  odzyskał dawnego Jongina. Momentami miał wrażenie, że wszystko było przesycone barwami i energią, przez co miał ochotę w jednej chwili spakować walizki i lecieć podbijać wszechświat. Czuł się silniejszy niż kiedykolwiek wcześniej, a świat  zdawał się jedynie trzymać za niego kciuki. Wiedział, że bardzo dużą rolę w tej zmianie odegrał sam Kim Jongin, który podobnie jak on, ostatecznie odbił się od passy niepowodzeń i zaczął kontrolować własne życie.

Ten chłopak stał się jego bronią, niczym klucz rozwiązujący frustrującą, narkotykową gonitwę, a raczej bezowocne kręcenie się w kółko. Wystąpił w roli świadka koronnego, zdradzając wszystko, co udało mu się odkryć o grupie, z którą niedawno współpracował. Z jego pomocą, Kyungsoo udało się pojmać kolejnych członków grupy Wu Fana, a on sam upajał się widokiem jego rozwścieczonej twarzy wobec ponoszonej porażki. W takich chwilach wiedział, że było warto. Wszystko, co wydarzyło się do tej pory, okazało się mieć swój sens.

- Myślisz, że byłbym dobrym tancerzem? - spytał Jongin, wyrywając go z zamyślenia.

Niespiesznie spacerowali chodnikiem, ciesząc się słoneczną pogodą, która ostatnio była rzadkością, przegoniona tygodniami ciężkich ulew. To miłe doznanie poczuć na skórze wiosenne promienie słoneczne, niczym pierwszy przedsmak  lata.

- Możliwe - odparł Kyungsoo, kątem oka podziwiając umięśnione ramiona chłopaka, odsłonięte przez krótki rękaw T-shirtu. - Ale nigdy nie widziałem, jak tańczysz. Skąd w ogóle ten pomysł?

Jongin wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Czasem po prostu się nad tym zastanawiam - wyjaśnił, posyłając mu lekki uśmiech. - Czasem o tym śnię.

- To muszą być twoje najnormalniejsze sny - podsumował ze złośliwym uśmiechem.

Kai szturchnął go łokciem w bok.

- Tak, biorąc pod uwagę, że zwykle śnię o tobie i smokach - odciął się, gdy  przechodzili na drugą stronę ulicy. - Taniec wydaje się z tego wszystkiego najnormalniejszy.

- W takim razie, spróbuj - zaproponował Kyungsoo, po czym chwycił go za ramię i zatrzymał w miejscu, bo chodnikiem jechał rozpędzony rowerzysta, prawie na nich wpadając.

Jongin złapał się za klatkę piersiową, jak gdyby spodziewając się  ataku serca. Obaj odprowadzili rower i jego właściciela morderczym wzrokiem, gdy wjechał do pobliskiego parku.

- Powinieneś go zaaresztować, hyung - stwierdził Jongin, gdy ponownie ruszyli przed siebie.

- Zrobiłbym to, gdybym nie musiał martwić się o swoje życie - mruknął, kierując ich kroki w stronę parku.

Jongin momentalnie zatrzymał się w miejscu, widząc, że zbliżają się w stronę urokliwej alejki między drzewami.

- Chyba żartujesz - wyznał z niedowierzaniem kręcąc głową.- Nie wejdę tam.

Kyungsoo przekrzywił pytająco głowę, nie do końca rozumiejąc, co tym razem zaprzątało głowę chłopaka.

- To ten park - powiedział ze śmiertelnie poważną miną. Kyungsoo nie reagował. - To park z duchem tego dzieciaka. Nigdy tam nie wejdę!

W odpowiedzi Kyungsoo wywrócił oczami, przypomniawszy sobie o domniemanej klątwie i papierowym sercu, którego sam stał się strażnikiem. W tym samym momencie dotarło do niego, że zupełnie o nim zapomniał i porzucił w kieszeni marynarki. Dobrą chwilę zajęło mu przypomnienie sobie, którą marynarkę miał założoną tego dnia.

- Daj spokój, Kai - nalegał, ciągnąc go alejką wgłąb zielonego serca miasta. - Trzeba przełamywać swoje lęki.

Jongin w milczeniu pozwolił mu się prowadzić, jednak całym sobą zdradzał swoje sceptyczne nastawienie.

- Poza tym, jest bardzo małe prawdopodobieństwo, że akurat dziś spotkasz tego dzieciaka - dodał, gdy znaleźli się w środku parku, urokliwym placu z fontanną i marmurowymi ławkami dookoła.

Kyungsoo nie ukrywał, że cała historia z chłopcem tego konkretnego dnia nie mogła zepsuć mu humoru, bowiem był zbyt szczęśliwy na myśl, że pierwszy raz od tak dawna mógł spędzić cały dzień tylko i wyłącznie z Jonginem. Trzymając go rękę ruszył w stronę jednej z niewielu pustych ławek - najwyraźniej ładna pogoda zachęciła do spacerów nie tylko ich - jednak stanął, gdy drugi chłopak zatrzymał się nieopodal fontanny.

- Mówisz?

Kyungsoo podążył za jego spojrzeniem w stronę drobnego chłopca siedzącego na murku fontanny. On również patrzył prosto na nich z nad trochę przydługiej, czarnej grzywki i wskazywał palcem na Jongina.

- Wygląda... zupełnie niegroźnie - uznał Kyungsoo, przekrzywiając głowę. - Nawet uroczo.

Reakcja Jongina wydawała mu się komiczna. Jego twarz pobladła, po czym ścisnął dłoń drugiego chłopaka tak mocno, że Kyungsoo skrzywił się z bólu.

- Jongin, to tylko mały chłopiec! - jęknął, po czym pomachał w stronę nieznanego mu dziecka.

- Co robisz, hyung? Nie nawiązuj z nim żadnego kontaktu! - krzyknął na niego ze strachem w oczach, po czym pociągnął go w drugą stronę. - Idziemy stąd.

Nie zdążył ubiec spod wzroku obserwującego ich chłopca, bowiem gdy tylko się odwrócił piskliwy głos za plecami zatrzymał go w miejscu. Jongin drgnął na znajomy dźwięk, a Kyungsoo z szerokim uśmiechem przyglądał się biegnącemu w ich kierunku dziecku.

- Ty! - zawołał chłopiec, wskazując na Jongina. - Wiem, że to ty!

Zatrzymał się przed nimi, łapiąc oddech. Z bliska wydawał się jeszcze drobniejszy, dodatkowo Kyungsoo rzuciło się w oczy, jak bardzo był chudy.

- Tak, ja - odpowiedział bystro Jongin, stojąc jeden krok za Kyungsoo, którego cała sytuacja zdawała się bawić.

- Dlaczego zacząłeś uciekać? Czy coś nie tak z moim sercem? - spytał, przekrzywiając głowę, a długa grzywka zakryła jego duże oczy. - Czy dobrze się nim opiekujesz?

Jongin momentalnie zwrócił się w stronę Kyungsoo, jak gdyby sam ciekawy odpowiedzi. Chłopak otworzył usta, zdając sobie sprawę, że tak naprawdę nie był do końca pewny. Cóż, mógł uznać, że był prawie pewny.

- Wszystko jest z nim w porządku - zapewnił chłopca, który dopiero w tym momencie zwrócił na niego uwagę. - Sam tego dopilnowałem - dodał, posyłając mu szeroki uśmiech i jego serce zabiło ze szczęścia, gdy mała istota przed nim odwzajemniła gest.

- Wspaniale - zawołał uspokojony. - Ona też byłaby szczęśliwa. Tego właśnie chciała, gdy mi je podarowała.

- Kto? - spytali go równocześnie.

Chłopiec zamrugał kilkakrotnie, jak gdyby zdziwiony, że tego nie wiedzą.

- Moja mama - odparł, nieświadomie splatając dłonie. - Powiedziała, że to najważniejsza rzecz w moim życiu, bym oddał swoje serce ludziom, którzy tego potrzebują. A ty - zwrócił się do Jongina. - tamtego dnia wyglądałeś bardzo smutno.

Jongin wytrzeszczył oczy zaskoczony faktem, że nieznajome dziecko potrafiło zaobserwować tak wiele. W końcu dotarło do niego, jak bardzo mylił się w jego ocenie, przez co zmieszany przeczesał ręką włosy.

- Twoja mama musi być mądrą kobietą - powiedział Kyungsoo z lekkim uśmiechem. - tak samo jak ty.

- Moja mama była najlepsza  - zgodził się, jednak uśmiech na jego twarzy przygasł.

Ani Kyungsoo ani Jongin nie wiedzieli, co odpowiedzieć, gdy smutna prawda do nich dotarła. W tamtym momencie zapewne oboje zobaczyli w tym małym chłopcu samych siebie sprzed lat.

- Ale wciąż tu jest, prawda? - powiedział, siląc się na wesoły ton i wskazując na klatkę piersiową, gdzie biło jego serce. - Wiem, że jest.

- Tak - powiedział cicho Jongin, po czym wyciągnął przed siebie dłoń i niepewnie pogłaskał dziecko po głowie. - I zawsze tam będzie. Nigdy o tym nie zapomnij.

Chłopiec uśmiechnął się do niego i pokiwał głową.

- A ty dobrze opiekuj się tym sercem - przypomniał mu, robiąc krok do tyłu. - To w końcu największy dar.

Miał rację.

Pożegnał się z nimi i odszedł w swoją stronę, natomiast oni w milczeniu ruszyli dalej z myślami wokół nieznajomego dziecka, które zdawało się wiedzieć o miłości więcej niż niejeden dorosły człowiek.

***

"Nigdy nie kocha się za bardzo."

- Éric-Emmanuel Schmitt

Tej nocy księżyc świecił w pełni, okraszając otoczenie srebrnym, enigmatycznym blaskiem. Ulica była uśpiona i cicha, a Kyungsoo po raz kolejny docenił fakt, że ich mieszkanie znajdowało się na obrzeżach z dala od miejskiego hałasu.

Siedzieli z Jonginem na podłodze swojego niewielkiego balkonu, niczym jedyne żywe dusze  w tej okolicy. Lubili spędzać tu czas, bo takie momenty miały w sobie coś magicznego, dostępnego tylko dla nich.

- Twoja kolej - ogłosił Jongin,

Przewiesił nogi przez balustradę. Na balkonie nie było wystarczająco miejsca, by mógł je swobodnie wyciągnąć, jednak nie narzekał, bowiem ograniczona przestrzeń sprawiała, że siedzieli bardzo blisko siebie. Obserwował, jak Kyungsoo sięga do pudełka z czekoladkami i niepewnie wybiera tę w kształcie róży. Włożył ją do ust i zaczął delektować się smakiem. Jongin w tym czasie zapatrzył się na płomień świecy, którego odbicie igrało w oczach chłopaka.

Chciał go pocałować.

W tym samym momencie twarz Kyungsoo wykrzywiła się w grymasie, na co Jongin uśmiechnął się mimowolnie, bowiem i to miało swój urok.

- Marcepan - powiedział, z trudnością przełykając czekoladkę.

Jongin wziął kartę z wypisanymi smakami, po czym znalazł tę w kształcie róży.

- Dobrze - powiedział, trochę zawiedziony. - Tym razem masz szczęście.

- Nie cierpię marcepanu, więc to połowiczne szczęście.  - mruknął. -  Twoja kolej, Kai.

Chłopak sięgnął po pierwszą z brzegu pralinę w kształcie klonowego liścia. Przyglądał jej się przez moment, po czym wzruszywszy ramionami, ugryzł połowę. Słodycz rozpłynęła się po jego ustach, a po chwili poczuł lekko kwaśny, owocowy posmak.

- Śliwka? - spytał, patrząc na drugą część czekoladki.

Kyungsoo sprawdził smak. Jongin, widząc złośliwy uśmiech rodzący się na jego ustach, wiedział, że coś było nie tak.

- Nie mam pojęcia, jak mogłeś pomylić śliwkę z wiśnią! - powiedział, kręcąc z niedowierzaniem głową.

- Wypiłem już sporo - tłumaczył się i w istocie zaczynał czuć, jak alkohol pali go od środka, wprowadzając go w przyjemny nastrój otępienia.

- Jest trzy do dwóch - przypomniał mu Kyungsoo, po czym wziął butelkę białego wina i nalał do kieliszka drugiego chłopaka. - Teraz już trzy do trzech.

Jongin westchnął, biorąc do ręki kieliszek.

- Zanim to wypije, chyba powinienem coś powiedzieć, bo później uznasz to za pijany żart - powiedział, odkładając wino i przybliżając się do zdezorientowanego chłopaka. - Chcę tylko powiedzieć, że to ty jesteś tym wszystkim, czego szukałem w życiu, Do Kyungsoo - Szybko przyłożył palec do ust drugiego chłopaka, który najprawdopodobniej chciał zniszczyć jego moment swoim sarkastycznym komentarzem. - I mam coś dla ciebie.

Kyungsoo zamrugał kilkakrotnie, po czym z ciekawością obserwował, jak Jongin szukał czegoś w kieszeni spodni.

- Mam nadzieję, że nie próbujesz jedynie odwrócić mojej uwagi i wykręcić się od picia... Co to? - urwał zaskoczony, gdy Jongin bez słowa wziął go za lewą dłoń i wsunął na serdeczny palec srebrną obrączkę.

- To nie są zaręczyny - powiedział, śmiejąc się na widok zszokowanej miny drugiego chłopaka, który wbijał wzrok w srebrny przedmiot na swoim palcu. - To tylko... symbol. Mam taką samą - dodał i uniósł w górę lewą dłoń, na której w świetle świecy, zamigotała srebrna obrączka. - Spójrz - zbliżył rękę do jego twarzy. - Wygrawerowałem na nich gwiazdy.

Kyungsoo przyglądał się w milczeniu obrączce, czując że coś ściska go w gardle.

- To piękny symbol, Jongin - powiedział cicho, odzyskując mowę. - I nie mam pojęcia, co powiedzieć - pokręcił głową, walcząc ze wzruszeniem. Wypite wino niczego nie ułatwiało. - Kocham cię za bardzo, by to ująć w słowa.

Uśmiech Jongina zdawał się być jaśniejszy od płomienia świecy.

- Zawsze możesz mi pokazać - zaproponował, nachylając się nad nim jeszcze bardziej.

- Pokażę - zgodził się, po czym uklęknął przed nim, złączając ich usta w pocałunku.

***

Jongin najprawdopodobniej miał rację, zastanawiając się nad tańcem, bowiem, gdy zaczął uczęszczać na zajęcia, odkrył, że sprawia mu to niezwykłą radość. Próbował różnych rzeczy, jednak jego ostateczną formą okazał się hip hop. Kyungsoo cieszył się razem z nim, jednak mimo że minęły tygodnie, nigdy nie widział go tańczącego. Miał nadzieję, że niedługo doczeka tego momentu, a póki co czerpał przyjemność z samego widoku Jongina, promieniującego nową energią i entuzjazmem.

Stworzyli swoją własną rutynę dnia - Kyungsoo zwykle zaczynał wcześniej i tak też kończył, przez co to on był zwykle tym, który czekał wieczorem na powrót Jongina. Bez obaw, bez podejrzeń, tak było dużo łatwiej.

Nie przejął go zbytnio fakt, że chłopak już powinien wrócić z treningu, bowiem spóźnienia stanowiły niemal nieodłączną część natury Kima Jongina. Przez te wszystkie lata Kyungsoo uzbroił się w duże pokłady cierpliwości.

Siedział przy kuchennym stole, czytając akta nowego podejrzanego, jednak myślami błądził wokół niego, a dłońmi odruchowo obracał obrączkę na palcu. Podskoczył w miejscu, gdy w cichym, pustym mieszkaniu rozległ się głośny dźwięk jego telefonu. Natychmiast zerwał się z miejsca i pobiegł w stronę holu, gdzie w płaszczu zostawił komórkę. Odebrał szybko z nadzieją, że usłyszy  znajome "jestem w drodze, hyung."

Nie usłyszał.

- Halo? - spytał niepewnie, bowiem z drugiej strony nie doczekał się ani słowa, a jedynie szmer i jak gdyby zduszony jęk. Zmarszczył brwi. - Halo?!

Szmery stały się wyraźniejsze, po czym jego uszu dobiegł czyjś niewyraźny chichot.

- Odciąłem ci skrzydła, ptaszyno - powiedział męski, niski głos po drugiej stronie. - Jak teraz polecisz, Do Kyungsoo?

Początkowo telefon uznał za głupi żart, takie zdarzały się już wcześniej, więc nie trudno było mu połączyć tych dwóch rzeczy. Na końcu języka miał już ripostę do owego mało śmiesznego człowieka, jednak nagle zamarł ze słowami na ustach. Jego serce zdawało się zatrzymać w miejscu, gdy uprzedni zduszony jęk nasilił się do tego stopnia, że był w stanie go rozpoznać. Jongin.

- Nie - wyszeptał przerażony.

- Och, najwyraźniej usłyszałeś naszego nowego, uroczego gościa - odezwał się nieznajomy kpiącym tonem. - Jongin, tak? Nie chciał się przedstawić, ale Wu Fan mówił, że jest przystojny, więc to by się zgadzało.

Wu Fan? Nie, Wu Fan był zamknięty, widział go dzisiaj.  Kyungsoo zacisnął pięści. To nie mogło się dziać. Pod żadnym pozorem nie mogło!

- Słuchaj, ty śmieciu - wycedził przez zęby. - Niech to lepiej będzie głupi żart, bo przysięgam, że...

- Że co zrobisz? - przerwał mu mężczyzna, po czym zaśmiał się niczym szaleniec. - Jeśli to nie żart, to co możesz zrobić, Do Kyungsoo?

- Zabiję cię - powiedział, starając się, by jego głos się nie załamał.

Nastąpiła cisza przerwana jedynie śmiechem nieznajomego. Nienawidził tego dźwięku, który z miejsca zaczął doprowadzać go do szału.

- Czekam - odezwał się wesoło. - Niestety, to nie jest opcją, bo tym razem to nie ty układasz reguły.

- Ty...

- Jeśli cenisz tego chłopaka, spuścisz z tonu i zaczniesz słuchać tego, co mam ci do powiedzenia - powiedział już poważnym tonem. Kyungsoo milczał i przez chwilę znów usłyszał jęk, którego tak bardzo pragnąłby nigdy nie usłyszeć. - Uwolnisz Wu Fana.

Nie. Nie mógł tego zrobić. Nigdy w swoim całym życiu nie mógł tego zrobić!

- Słyszałeś mnie, ptaszyno? - rozległo się pytanie zniecierpliwionego rozmówcy. - Uwolnisz Wu Fana, bo najprawdopodobniej moja stopa właśnie dotyka całego twojego świata - Po tych słowach usłyszał kolejny krzyk, przez co zacisnął mocno powieki, powtarzając sobie, że to nieprawda. - Tak łatwo byłoby go... zniszczyć?

- Skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz?! - spytał, biorąc głęboki oddech, by zapanować nad emocjami. - Chcę go zobaczyć, ty...

- Ciii... - uciszył go. - Dam ci trzy dni na przemyślenie oferty, Kyungsoo. Będę na tyle miłosierny, by pozwolić wam na małą, słodką rozmowę. Mów.

Kyungsoo usiadł na podłodze w holu, czując, że nogi odmawiają mu posłuszeństwa. Usłyszał kroki, a następnie kolejny jęk. Później wszystko ucichło, a jedyne co zostało to czyjś szybki oddech.

Zebrał się na odwagę.

- Jongin? - spytał, modląc się by  to nie był on.

- Kyungsoo... - Zdusił krzyk bólu, słysząc znajomy głos. Był słaby, ale w tej kwestii nie mógł się już dłużej oszukiwać. - Hyung... chyba znowu narobiłem ci... kłopotu - mówił z przerwami, jak gdyby z trudem łapiąc oddech. - Przepraszam.

Nie zauważył momentu, w którym łzy zaczęły płynąć po jego policzkach. Nie tamował ich, nawet nie był w stanie. Czy w ogóle mógł jeszcze mówić?

- Jongin, nie przepraszaj... - wydusił załamanym głosem. - Obiecuję... obiecuję, że cię stamtąd wyciągnę. Prędzej zginę, ale znajdę cię, słyszysz? Jongin... nie bój się.

- Wiem o tym, hyung - powiedział cicho, jednak z pewnością.

Kyungsoo nie usłyszał nic więcej, bo telefon ponownie przejął porywacz.

- Zabiję cię! - krzyknął chłopak, znów słysząc jego chichot. - Znajdę cię i zabiję!

- Najpierw uwolnisz, Wu Fana.

- Chcę go zobaczyć!

- Zobaczysz. Trzy dni, Do Kyungsoo. Przemyśl to. Słodkich snów - powiedział przesłodzonym tonem, od którego chłopak miał ochotę rzucić telefonem o ścianę, jednak zanim to uczynił, połączenie zostało przerwane.

Kyungsoo został sam, na podłodze w pustym mieszkaniu, roztrzaskany na kawałeczki, niezdolny  ruszyć się z miejsca.

To nie mogło się dziać.

***

- Cela numer 13 - powiedział do strażnika tonem oficjalnym i wypranym z emocji.

Miał wrażenie, że krępy mężczyzna rzucił mu zaniepokojone spojrzenie i wcale nie wydawało mu się to dziwne. Wiedział, że wyglądał jak wrak człowieka, tak też się czuł.

Wczorajszy wieczór nie był tylko koszmarem, był piekielną rzeczywistością. Z taką myślą obudził się na zimnych panelach w korytarzu, nie pamiętając momentu, w którym zasnął. Niewiele pamiętał, nawet momentu, w którym wyszedł z domu i skierował się do więzienia. Samego siebie zaskoczył faktem, że wciąż był w stanie funkcjonować. Nie mógł się poddać, pod żadnym pozorem. Przyjął za pewne, że uwolni Jongina, że ten do niego wróci i nie przyjmował do wiadomości żadnej innej opcji.

Ruszył za strażnikiem w stronę wskazanej celi, którą ostatnio odwiedzał coraz rzadziej i przyjął tę zmianę z wdzięcznością. Dziś było to ostatnie miejsce, w którym chciał się znaleźć.

Strażnik otworzył zamek i odciągnął kratę z niemiłym skrzypnięciem.

- Poczekaj tu - zarządził mężczyźnie, po czym sam wszedł do celi.

Wewnątrz panował półmrok, jednak jego wzrok od razu trafił na siedzącą na łóżku wysoką postać.

Wu Fan uśmiechał się, patrząc mu prosto w oczy.

To wystarczyło, by Kyungsoo, niczym ten sam dwunastoletni dzieciak, rzucił się na niego, celując pięścią w szczękę. Uderzył go z taką siłą, że mężczyzna opadł na łóżko, mimo że był od niego dużo większy.

Kyungsoo chwycił się za nadgarstek, próbując powstrzymać samego siebie przed wymierzeniem kolejnego ciosu. Oddychał ciężko, patrząc morderczym wzrokiem w stronę powoli podnoszącego sie Wu Fana. Jeśli kiedykolwiek czegoś szczerze nienawidził to właśnie był ten moment w jego życiu.

- Jakiś problem, panie władzo? - spytał zimnym tonem mężczyzna na łóżku i mimo, że krzywił się z bólu, potrafił wciąż uśmiechać triumfalnie.

- Ty jesteś problemem - powiedział, zaciskając pięści. - Jak. Śmiałeś.

Wu Fan prychnął kpiąco.

- Ostrzegałem cię, że będziesz żałował - odparł. - Mówiłem, że to ja mam nad tobą władzę.

- Zamknij się! - powiedział, podnosząc ton, jednak wciąż nad nim panował, nie chcąc sprowadzić strażników do celi. - Zamknij się i go uwolnij.

- Znasz zasady. Ty wypuszczasz mnie, my wypuszczamy twojego kochanka, to chyba prosty układ? - spytał drwiąco, unosząc jedną brew.

Kyungsoo zmrużył oczy.

- Śnisz - wysyczał.

- Nie, w innym razie to ty będziesz niedługo mógł jedynie o nim śnić. To taki młody chłopak....Nie żal ci?

Zamknął oczy, jednak to nic nie dało, bowiem wyobraźnia podsunęła mu obraz Jongina, a to ostatecznie przelało miarkę.

- Ty...! - zaczął, jednak nie skończył, rzuciwszy się z pięściami na Wu Fana.

Bił go na oślep, z siłą której  u siebie nie znał, napędzany wściekłością, frustracją, a zarazem desperacją. Oto miał przed sobą główne źródło swoich problemów.

A on tak bardzo chciał go odzyskać.

Uderzał i kopał mężczyznę, a ten nawet nie próbował się bronić. Spojrzał na jego zakrwawioną twarz, jednak nawet to nie przyniosło mu satysfakcji, a jedynie sprawiło, że czuł się jeszcze gorzej.

Nie pamiętał momentu, w którym strażnik siłą wyprowadził go z sali. Upadł na podłogę w jego biurze, krzycząc i płacząc z niemocy. Mężczyzna milczał, jak gdyby bojąc się do niego podejść.

To nie mogło się dziać.

***

Strażnik okazał się wyjątkowo wyrozumiałym człowiekiem i nie zatrzymał go za pobicie więźnia, mimo że Kyungsoo nie powiedział nic na swoje usprawiedliwienie. Doceniłby ten gest dużo bardziej, gdyby był w stanie wskrzesić w sobie jakąkolwiek pozytywną emocję. Tę część jego serca wypełniała pustka.

Wrócił do mieszkania, które wydawało mu się zupełnie obcym miejscem, niczym więzienie. Jego własne więzienie, ale tysiąckroć gorsze, bo na każdym kroku widział wspomnienie Jongina. Bał się wejść do sypialni, gdzie na suficie fluorescencyjne gwiazdy były niczym gwoździe do jego trumny.

Wszedł do kuchni, z telefonem w ręku, po czym usiadł na parapecie i z naiwną nadzieją wypatrywał Jongina.

***

Telefon zadzwonił o tej samej porze, co wczoraj i Kyungsoo ponownie podskoczył w miejscu, tym razem z ciężko bijącym sercem. Nie musiał też nigdzie iść, bo telefon miał ciągle przy sobie. Odebrał po pierwszym sygnale.

Zaskoczony zauważył, że była to video rozmowa.

Zobaczy go, było jego pierwszą myślą.

Wstrzymując oddech, czekał aż czarny ekran wypełni obraz.

Zanim to nastąpiło, usłyszał przesuwanie krzesła, a niedługo po tym w telefonie pojawił się wgląd na puste pomieszczenie o ścianach w mdłym, miętowym kolorze. Cierpliwie czekał na dalszy ciąg, jednak nic się nie zmieniało. Dźwięk był niewyraźny i dobiegało do niego dużo szmeru oraz jeden inny odgłos, jak gdyby ktoś... łkał? Wolał zrzucić to na swoje paranoiczne myśli.

- Jesteś złym chłopcem, Kyungsoo - odezwał się znajomy głos tego samego mężczyzny, co wczoraj. - Zamiast słuchać, o co cię prosimy, robisz wszystko na opak. Próbujesz nas zdenerwować?

Kyungsoo zacisnął dłoń na telefonie.

- Gdzie on jest? - spytał głośno.

Odpowiedział mu chichot. Ktoś pociągnął nosem.

- Chyba naprawdę nas nie doceniasz, Kyungsoo. Gdyby tak było, nie odważyłbyś się dotknąć Wu Fana - odezwał się mężczyzna. - Naprawdę musimy ci to udowadniać, żebyś w końcu zrozumiał?

Zanim zdążył odpowiedzieć, rozległo się pukanie do drzwi. Odruchowo ruszył z miejsca, z tą samą naiwną nadzieję, że to...

- Nigdzie nie idź, ptaszyno. Nie skończyliśmy, nie chcesz kogoś zobaczyć? - Rozmówca zatrzymał go w miejscu.

Zapomniał o dzwonku do drzwi i wbił wzrok w ekran telefonu. Obraz się poruszył, gdy ktoś skierował obiektyw w stronę rogu pomieszczenia. W kadrze pojawiło się biurko, na którym nie było nic poza kilkoma ciemnymi plamami. Kamera powędrowała w górę i Kyungsoo w końcu zobaczył Jongina.

Wstrzymał oddech i próbował powstrzymać nadchodzące łzy. Twarz Jongina w sztucznym białym świetle była blada, a pod zapuchniętymi oczami, po prawej stronie widniał świeży siniak. Kyungsoo zakrył usta dłonią na widok tej pięknej i ukochanej twarzy jego księcia, teraz tak okrutnie oszpeconej.

Zabije ich, powtórzył w myślach, nie spuszczając oczu z Jongina. 

Chłopak w telefonie zdawał się walczyć z płaczem, jednak kilka łez i tak spłynęło po jego policzku. Nic nie mówił, zaciskając usta. Kyungsoo nigdy nie widział tyle cierpienia na jego twarzy.

- Jongin... - powiedział, jednak zdał sobie sprawę, że i on ma problemy z mówieniem. - Jongin, tak mi przykro.

Chłopak w odpowiedzi pokręcił głową, jednak wciąż nie odezwał się słowem.

- Popełniłeś dziś wielki błąd, Do Kyungsoo - Usłyszał gdzieś zza kadru telefonu poważny ton porywacza. - Okaleczyłeś Wu Fana.

Kyungsoo miał ochotę krzyczeć z furii, jednak widok cierpiącej, a zarazem wciąż anielskiej twarzy Jongina, sprawiał, że mógł jedynie płakać.

- A ja okaleczyłem jego.

Na te słowa o mało nie wypuścił telefonu z dłoni. Jego serce zamarło, a oczy rozszerzyły się w przerażeniu.

- Co... - zaczął z trudem wymawiając kolejne słowa. - Co mu zrobiłeś, ty potworze?!

Jongin załkał głośno, nie mogąc się dłużej powstrzymywać.

- Kyungsoo, kocham cię! - krzyknął zanim porywacz przekręcił kamerę na pustą część pokoju.

- Masz dwa dni, Do Kyungsoo - powiedział rozmówca. - Postępuj ostrożniej.

Połączenie zostało zakończone, zostawiając go w totalnym szoku, wściekłego i tak bardzo bezwładnego.

Odłożył telefon na stole w obawie, że zaraz roztrzaskałby go na kawałeczki, a stanowił on jedyne źródło łączące go z Jonginem.

Gdy szok zaczął ustępować, a jego umysł znów mógł względnie trzeźwo myśleć, przypomniał sobie o dzwonku do drzwi. Czy możliwe, że osoba wciąż czekała na korytarzu? Chcąc zająć czymś myśli, ruszył w stronę wejścia. Otworzył drzwi, jednak nikogo tam nie zastał, jednak gdy zamykał je za sobą, kątem oka dostrzegł małą paczkę na wycieraczce.

Przełknął głośno ślinę, po czym wziął ją i zatrzasnął za sobą drzwi. Natychmiast rzucił się do jej rozpakowywania, przewidując najgorsze scenariusze.

Dlaczego tym razem nie mógł się mylić?

Krzyknął w prawdziwej rozpaczy oraz furii.  Rzucił paczkę na podłogę, sam upadając na kolana, zniszczony i doprowadzony na skraj wytrzymałości.

Chciał umrzeć. Tak bardzo chciał w tym momencie umrzeć.

W paczce znajdował się ludzki palec ze znajomą obrączką z gwiazdą.

***

Nie wiedział, ile minęło zanim wstał z łóżka, ale miał wrażenie, że przeleżał na nim dobre kilka lat, próbując pozbierać samego siebie. Wiedział, że powinien być silny, ale tak naprawdę zaczynało mu brakować wiary w samego siebie. Wciąż jednak miał cel i osobę, która w niego wierzyła. Zaczynał nienawidzić samego siebie za to, że po raz kolejny ją zawodzi.

 Przestał płakać, bowiem najwyraźniej nie miał już czym. Usiadł na łóżku, próbując znaleźć dalszą drogę działania. Tak trudno przychodziło mu myśleć racjonalnie, gdy całe jego ciało zdawało się myśleć tylko o Jonginie. Wspomnienia niczym noże kaleczyły jego ciało, które i bez tego stanowiło ludzki wrak.

Wtedy sobie o tym przypomniał.

Wstał z łóżka i dla zajęcia czymś myśli podczas tego niekończącego się czekania na kolejną rozmowę, ruszył w stronę szafy. Przeglądał swoje ubrania, starając się ignorować obecność ciuchów Jongina, które niczego nie ułatwiały. W końcu znalazł granatową marynarkę, zapomnianą w kącie szafy. Wyciągnął ją i zajrzał do kieszeni.

Była pusta. Ani śladu po sercu.

Dotarło do niego, że zawiódł go nawet w tej kwestii.

***

Musiał się poddać, przyznał przed samym sobą. Musiał to zrobić i teraz przez pryzmat konsekwencji, zrozumiał jak bardzo był głupi, nie zrobiwszy od razu tego, czego od niego oczekiwali. Nie miał pojęcia, jak dalej żyć z myślą, że to przez niego Jongin został okaleczony, a w dodatku wciąż istniało ryzyko wobec jego życia.

Zmuszony był czekać na telefon, bo porywacz dzwonił z numeru zastrzeżonego. Był beznadziejnym stróżem prawa, nawet nie zasługiwał na to miano. Tak bardzo zaczynał siebie nienawidzić.

Ostatnie trzy dni spędził na czekaniu i miał tego już zupełnie dość. Pragnął to skończyć, zapomnieć i uciec, a następnie błagać Jongina, by mu wybaczył. Sam nie umiałby już sobie wybaczyć.  

Trochę go zaskoczył, dzwoniąc o dziesiątej rano, jednak Kyungsoo był gotowy o każdej porze, nie zmrużywszy oka od czasów, których nawet już nie pamiętał. Odebrał.

Zobaczył ten sam pusty pokój.

- Wielki dzień, co? - odezwał się znienawidzony przez niego głos.

Kyungsoo zachowywał spokój, zupełnie poddany i gotowy zrobić wszystko. Nawet nie miał już siły krzyczeć.

- Zrobię to - powiedział cichym, zachrypniętym głosem. - Uwolnię go. - Dawny Kyungsoo nie mógłby uwierzyć w te słowa.

Dawny Kyungsoo już nie żył, przypomniał sobie w duchu.

- Cudownie - odparł mężczyzna na linii przesadnie rozentuzjazmowanym tonem.

- Uwolnij go, proszę - Nienawidził się za ten błagalny ton.

- Gdy tylko Wu Fan wyjdzie na wolność - Postawił warunek. - Im szybciej to się stanie, tym szybciej spotkasz chłopaka.

- Skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz?! - spytał na nowo rozdrażniony.

-Dotrzymuje słowa, nie zauważyłeś?

Kyungsoo zacisnął usta.

- Chcę go zobaczyć - zażądał. - Teraz.

Mężczyzna najwyraźniej się wahał, jednak ostatecznie kamera poruszyła się, kierując w to samo miejsce, gdzie uprzednio widział Jongina. Jego twarz pojawiła się na ekranie, równie blada i zmęczona. Już nie płakał, jednak jego oczy zdradzały tę samą rozpacz.

-  Hyung... - zaczął, siląc się na uśmiech. - Nie widzę gwiazd.

Kyungsoo wytrzeszczył oczy, jednak pokiwał głową, by kontynuował. Ich kod. Kod, wymyślony dla zabawy miał ich teraz uratować?

- Dodaj ocet do oliwy - powiedział Kai. - Odejmij dwa od jednego.

Kyungsoo starał się utrwalić w pamięci każde jego słowo, a dłonią zaczął szukać na stole długopisu. Jedyne, co znalazł to flamaster, więc nie myśląc długo zaczął pisać po kuchennym blacie.

Porywacz nie zwrócił uwagi na zupełnie bezsensowne słowa Jongina, bowiem połączenie wciąż trwało.

- Tak bardzo cię kocham, hyung - dodał łamiącym głosem.

- Kai, tak mi przykro - powiedział na skraju rozpaczy, zakrywając usta. - Wybacz mi, proszę. Kocham cię i niedługo z tego wyciągnę, obiecuję!

Blada twarz Jongina nagle zniknęła, gdy mężczyzna przekręcił kamerę o sto osiemdziesiąt stopni i Kyungsoo po raz pierwszy zobaczył jego twarz. Zaskoczyło go, jak młodo wyglądał, nie mógł być dużo starszy od niego. Kyungsoo nie zwrócił jednak większej uwagi na jego fizjonomię, bo za głową mężczyzny znajdowało się okno, za którym mógł zobaczyć kontur budynku. Uznał to za bardzo pomocną wskazówkę przy znalezieniu odpowiedniego pomieszczenia.

- Czas leci, Do Kyungsoo - powiedział porywacz, po czym się rozłączył.

Natychmiast wrócił do blatu, składając zaszyfrowaną wiadomość.

- Dodo? - spytał mrużąc oczy, by po chwili wytrzeszczyć je w oświeceniu. Adrenalina sprawiała, że jego umysł działał niezwykle szybko. - Hotel Dodo, tak! Odejmij dwa od jednego... to nie ma sensu...

Przetarł twarz dłonią, jednak uparcie zmuszał się do myślenia.

- Minus jeden - odpowiedział sobie. - Sutereny. Och, Jongin... dziękuję, tak bardzo ci dziękuję.

Jego umysł działał szybko, a ciało chciało od razu ruszyć w stronę hotelu. Tym razem jednak postanowił nie podejmować pochopnych decyzji. Za dużo już stracił.

Wykręcił numer na komisariat.

***

Kyungsoo bardzo szybko i chaotycznie wyjaśnił sytuację swoim dwóm, najbardziej zaufanym kolegom z drużyny, kończąc monolog ostrzeżeniem przed wielkim niebezpieczeństwem i zagrożeniem życia. Dziękował im, że zrozumieli i niecałą godzinę po telefonie porywacza, dojeżdżali do hotelu Dodo.

Zaparkowali przed wejściem i chłopak szybko rozglądnął się po okolicy, szukając znajomego budynku, który zamajaczył mu w kamerze porywacza. Rozpoznał go w wysokiej kamienicy stojącej na wschód od hotelu.

 - Idziemy - zawyrokował, po czym sam pobiegł w stronę wejścia. Dwójka podążyła za nim.

Chwilę błądzili po korytarzach, co jakiś czas zmuszeni pokazywać odznaki przed personelem hotelu. Kyungsoo ostrożnie zaglądał do pomieszczeń, trzymając w dłoniach pistolet. Pozostali robili to samo w innych pokojach i w ten sposób przeszukiwali wzdłuż wschodnią ścianę budynku.

W większości trafiali na puste magazyny, wszystkie skąpane w tych samych mdłych barwach, jednak mniej więcej na środku budynku, trafili na zamknięte drzwi. Kyungsoo bezmyślnie zaczął szarpać się z klamką, krzycząc o odzew z drugiej strony. Dwójka policjantów, próbowała go powstrzymać, przypominając o ostrożności i dyskrecji, jednak gdy dobitnie wyjaśnił im, co w tym momencie myśli o dwóch wymienionych, pozwolili mu robić swoje. Kyungsoo postanowił wyważyć drzwi.

A co jeśli to nie ten pokój, spytał go głos rozsądku. Jedynie narobił hałasu i zdradził ich obecność.

Tak wiele w tamtym momencie ryzykował.

Z ciężkim sercem, kopnął z całych sil w drzwi, a te otworzyły się na oścież.

Trzymając przed sobą wyciągnięty pistolet, wszedł ostrożnie do środka, asekurowany przez pozostałą dwójkę. W małym pokoju nie było oprawcy, ale samo miejsce zdawało się tak bardzo znajome. To samo okno, ten sam widok...

- Hyung?

O mało nie wypuścił z dłoni naładowanego pistoletu, słysząc słaby i zachrypnięty głos z drugiego końca sali. Odwrócił się, opuszczając broń, by zobaczyć chłopaka siedzącego przy ścianie obok biurka.

- Jongin... - Odetchnął z ulgą i w jednym momencie pobiegł do niego.

Chwycił jego twarz w swoje dłonie, próbując uwierzyć, że to naprawdę on. Jego książę. Jego świat. Nie myśląc ani chwili, pocałował go, dając upust swojej radości, miłości, ale i cierpieniu. Tak wiele chciał przelać tym gestem, że z trudem mógł się od niego oderwać.

- Wiedziałem, że mnie znajdziesz - powiedział Kai, próbując podnieść się lekko, jednak syknął z bólu.

- Nie ruszaj się, zaraz cię stąd zabiorę, obiecuję - Zaczął z troską gładzić go po posiniaczonym policzku. - Jongin, gdzie on jest?

- Nie wiem... Rzadko tu przychodzi.

- Poczekam - stwierdził ponuro, zaciskając pięści. Tak bardzo chciał go dorwać. Mógł poczekać jeszcze chwilę.

- Um, Kyungsoo? - odezwał się niepewnie jeden z jego kolegów. - On potrzebuje opieki medycznej. Zabierz go do szpitala, my na niego poczekamy.

Kyungsoo od razu pokręcił głową, ponownie łapiąc za pistolet.

- Chcę dorwać tego drania osobiście! - krzyknął, trochę nie panując nad swoją wściekłością.

- Hyung... - zaczął drugi z policjantów, robiąc krok w jego stronę. Spojrzał mu w oczy, ukazując swoje pełne zrozumienie. - On cię teraz potrzebuje. Nie zapominaj, co jest w tym wszystkim najważniejsze. Zemsta? Na pewno?

Chłopak zamrugał kilkakrotnie, jak gdyby przywrócony do rzeczywistości. Miał rację, tu nie chodziło o zemstę. Dawny Kyungsoo nigdy by tak nie postąpił.

- Dobrze - ustąpił i ponownie zwrócił się do Jongina, delikatnie kładąc dłoń na jego ramieniu. - Możesz chodzić?

W odpowiedzi chłopak pokiwał głową i zaczął powoli podnosić się z ziemi, asekurowany ramieniem Kyungsoo. Starał się ignorować zabandażowany, brudny opatrunek na jego lewej dłoni, bo widok łamał mu serce, a poczucie winy zwalało go z nóg.

- Jesteś bezpieczny - zapewnił go, trzymając bardzo blisko siebie, jak gdyby wciąż, nie mogąc w to uwierzyć. - Wracajmy do domu.

***

Zanim Kyungsoo mógł zabrać Jongina do domu, musiał zawieźć go do szpitala i oddać w ręce medyków, bowiem sam nie był w stanie go uleczyć, zarówno jeśli chodziło o jego zdrowie jak i ducha. Czuł się okropnie, jak gdyby cierpiąc za nich oboje, próbując walczyć z niemożliwym do zniesienia poczuciem winy. Unikał jego wzroku, nie mając odwagi znów spojrzeć w tę parę ukochanych oczu z obawą, że znajdzie w nich obcą osobę, złamaną i zniszczoną. Tylko i wyłącznie z jego powodu. Mimo to, nie opuszczał Jongina i został przy nim, nawet gdy wizyta w szpitalu z godzin przeciągnęła się do kilku dni.

Kyungsoo nie miał najmniejszej ochoty wrócić do pracy, a tym bardziej zmierzyć się z osobami, które w ciągu zaledwie kilku dni zniszczyły jego życie. Czy się poddał? Cóż, mimo wszystko to on wygrał, jednak zbyt wielkim kosztem, by znaleźć siły do dalszej walki. Nie potrafił nawet cieszyć się z tej wygranej, bowiem wiedział, że wcale nie musiało do tego dojść. Błędy i konsekwencje w jego oczach rosły do rangi klątwy.

Trudno było zapomnieć o całej nienawiści i żądzy zemsty, którą w sobie nosił, a tym bardziej, gdy patrzył na Jongina, siedzącego na szpitalnym łóżku, wpatrzonego w swoje dłonie. Na początku dziwiło go, z jakim spokojem znosił całą sytuację, jednak później zrozumiał, że tak naprawdę zapomniał, jak bardzo był silny. Podziwiał go za to, a zarazem zazdrościł mu owej siły, bo sam nie mógł zebrać się na odwagę, by w końcu z nim porozmawiać.

Z drugiej strony, wiedział, że zwlekanie nigdy nie doprowadziło go do niczego dobrego. Najwyższy czas, by w końcu wyciągnąć coś z tych lekcji.

- Przepraszam - przerwał panującą w sali ciszę, nie mogąc uwierzyć, że tak ciężko było mu wymówić to jedno słowo.

Jongin wyrwany ze świata swoich myśli uniósł głowę i spojrzał na siedzącego nieopodal na łóżku zgarbionego chłopaka.

- Nawet nie próbuj - zagroził mu. - Nawet się nie waż teraz mnie za to wszystko przepraszać.

Odważył się spojrzeć mu w oczy, które błyszczały tym samym blaskiem, co zawsze.

- Muszę, Jongin - odparł cicho. - Ja... zawiodłem. Cię - W końcu udało mu się wypowiedzieć słowa, które zatruwały go od tygodnia, mimo to, wcale nie poczuł się lepiej.

Głośne westchnienie przerwało kolejny moment ciszy, a następnie Kyungsoo usłyszał szelest pościeli. Gdy ponownie spojrzał w bok, zobaczył, że chłopak przesunął się w jego stronę.

- Nieprawda - powiedział pewnie, klęknąwszy na łóżku tak, że górował nad Kyungsoo. - Ocaliłeś mnie, zapewne po raz kolejny. I, niechętnie, ale muszę to powiedzieć; ocaliłeś mnie ty i ten twój głupi kod.

Po tym wyznaniu Jongin, mimo przeciętej wargi, uśmiechnął się lekko.  

- To ty go użyłeś.

- Co znaczy, że obaj jesteśmy genialni - podsumował nieskromnie, wywołując na twarzy Kyungsoo pierwszy od dawna uśmiech. - Dlatego zamiast czuć się winnym, lepiej doceń nasz geniusz.

Jongin prawą dłonią potargał go po włosach, na co posłał mu kolejny uśmiech, który nie sięgał jednak do jego smutnych oczu.

- To nie takie proste - wyznał, spuszczając wzrok na zabandażowaną lewą dłoń chłopaka, a ten podążył za nim wzrokiem.

Gdy zrozumiał, na co patrzy, podniósł ją do góry i sam obserwował przez chwilę w milczeniu.

- Teraz przynajmniej wiem, że nie była mi pisana kariera pianisty - Mimo okoliczności, potrafił przy tym zaśmiać się cicho. Kyungsoo stwierdził, że najprawdopodobniej nigdy nie docenił jego prawdziwej siły. - Hyung, nie jesteś w stanie zniszczyć całego zła tej ziemi - kontynuował już poważnym tonem. - Mimo to, dajesz z siebie wszystko i jesteś w tym najlepszy. Od lat robisz dla mnie więcej niż na to zasłużyłem, najwyższy czas, bym teraz ja mógł ci się odwdzięczyć - Na koniec opuszkami zdrowej dłoni zaczął gładzić go po policzku.

Wymienili między sobą długie spojrzenie, w czasie którego Kyungsoo zaczął dostrzegać w Jonginie nieznaną mu dojrzałość i mądrość. Miał wrażenie, że nadają mu one nowy, szlachetny wizerunek, do tej pory ukrywany przez obraz zagubionego chłopca, do którego tak bardzo przywykł. Mimo wszystko, pozytywnie odbierał tę zmianę.

- Pozwól mi się sobą zaopiekować, Do Kyungsoo - dodał z lekkim uśmiechem, nachylając się nad nim odrobinę.

Nie odpowiedział, a jedynie zawiesił ramiona wokół szyi Jongina i pocałował go, pierwszy raz od dawna, czując się prawdziwie bezpiecznie.

Do Kyungsoo, który od dziecka desperacko szukał odpowiedniej definicji, w końcu sam potrafił odpowiedzieć sobie na pytanie, czym była owa tajemnicza, niewidzialna, a mimo to silniejsza niż cokolwiek na świecie Miłość.

***

Do trzech razy sztuka.
Wcześniej niż się spodziewałam.

Ostatnia część opowiadania będącego w dużej mierze dzieckiem mojej bezsenności.

Jeszcze niedawno byłam z niego w miarę zadowolona, ale z upływem czasu czuję się coraz mniej pewnie. *Ewentualnie, powinnam w końcu pójść spać.*

Wasze komentarze krzepią moje serce i dodają mi sił. Bez nich zapewne już dawno usunęłabym tego bloga... dlatego dziękuję, że mnie ratujecie. 

Dziękuję za wszystkie miłe słowa i nie bójcie się być ze mną szczerzy.

Zauważyłam, że KaiSoo nie jest parą przez Was pożądaną, więc wybaczcie mi, że tym razem nie trafiłam w Wasze gusta. Tak naprawdę zupełnie nie znam polskiego fandomu i co mnie boli, nie znam nawet moich czytelników... Dlatego, będę wdzięczna jeśli zostawicie mi po sobie jakiś ślad, miejsce, gdzie Was znajdę i poznam lepiej. Nie chcę pisać jedynie dla samej siebie, co mija się z celem prowadzenia bloga.

Co teraz?

Planowałam wrócić do mojego OTP - BaekYeol [ChanBaek?] i to jest moim priorytetem, jednak, by znowu nie chybić, chętnie usłyszę Wasze propozycje. Nie mogę obiecać, że uda mi się je spełnić, ale zawsze lepiej wiedzieć, czego się spodziewacie ;).

Przepraszam jeśli tym razem Was zawiodłam. W przyszłości postaram się jeszcze bardziej.

Dobranoc, robaczki.